İMDAT
Tatsız bir günün akabinde eve döndüm. Her zaman olduğu gibi köpeğim İmdat karşıladı kapıda bendenizi. Her akşam iş dönüşünde o beni kapıda karşılar ben de onunla birkaç dakikada olsa oynardım, onu severdim. O bundan mutlu olurdu, o mutlu olduğu için ben de mutlu olurdum, akşama kadar yaşadığım stresi üzerimden atmam da benim için artı bir kazanç olurdu.
O akşam farklı bir akşamdı. Hakikaten keyifsizdim. İmdat’a her günkünden farklı davrandım. Başını hafifçe okşadıktan sonra azarlar gibi “ Tamam, hade “ dedim. Sanırım anladı, yanımdan yavaşça uzaklaştı.
Dünden kalma pırasayı ısıtıp yedikten sonra koltuğuma oturup televizyonun karşısına geçtim. İmdat, hem mutfakta hem salonda her zaman olduğu gibi yanıma gelmeye çalıştı ama yüz vermedim. O da bundan vazgeçip salonun en ücra köşesine çekilip uzandı.
Bir aralık gözüm İmdat’a kaydı. Yattığı yerden melül melül öyle bir bakıyordu ki benim onu bildiğim kelimelerle anlatmam mümkün değil. Birden hatırıma dün akşamki hadise geldi. Şimdi ondan bahsetmeyeceğim, bir şey olmuştu da ben yıllar sonra İmdat’a bağırmış çağırmıştım. Haddizatında yaşadığım bir olay yüzünden tüm hırsımı ondan çıkartmıştım.
Tabi ki ben köpek olmadığım için onun ne hissettiğini bilemem ancak onun o şekilde yatıp öyle melül melül bana bakması içimi acıttı. Adeta diyordu ki, “ Beni affetmedin mi?”
Ne zamsan göz göze gelsek onunla, o kuyruğunu sallar ben de gülümserdim. Bu sefer kuyruğunu sallamadı. Belki inanmayacaksınız gözünü bile kaçırdı benden. Sanki “ Beni hiç affetmeyecek misin? “der gibiydi.
Kıyamadım, sesime tatlı bir yumuşaklık vermeye çalışarak “ İmdat! “ dedim. Baktı. Gülümsedim. Ellerimle de destekleyerek “ Gel bakayım” dedim. Fırladığını, üzerime doğu sevinçle havlayarak koştuğunu anımsıyorum. Gerisi mi?
Hastanede, hemşireye sordum:
—Ne oldu bana? Niçin buradayım?
Anladığım kadarıyla Kangal köpeğim öyle bir
atlamış ki üzerime koltukla beraber yere yıkılmış yıkılırken de kafamı döşemeye vurmuşum. Üç gündür buradaymışım. Verilmiş sadakam varmış ki ölümden dönmüşüm.