KARPUZCU HÜSNÜ’NÜN KARISI–34-

Dükkânın altında dükkâna ait bir deposu vardı. Orayı gösterdi.
Küçük bir daireye çevrilmişti adeta Mutfağı vardı, tuvaleti vardı. Üstelik de pırıl pırıldı. Arka tarafta da küçük bir yaşam alanı, bahçe mi desem bahçeye benzer bir yer mi desem! Kendimce bir şeyler de ekmiş. Böyle bir şey hiç beklemiyordum. Şaşırdım.
— Söylediğim fiyata sadece o şey kadar dükkân yok ki. Bunlar
da var, dedi.
— Evet, dedim.
Birden aklıma Hatça Hanım, geldi. Heyecanlandım.
— Sen burayı birkaç gün satma, dedim.
Ciddi ciddi:
— İstediğim parayı veren biri çıksın anında satarım dedi.
Bilmem kaç yıldır satılmıyor ama ben talihsiz bir adamım. Delinin biri çıkar alır.
— Murat Amca bak satma burayı sen.
— Biri çıkarsa satarım.
Ceplerime baktım kaparo verecek para yok. Aslında burayı alacak para da yok ama belki ağabeyimi ikna edebilirim. Edebilirim de nasıl?
Altın saatimi çıkardım. Uzattım
—Pazartesi gününe kadar satma burayı sen, dedim.
—Tamam tamam al saatini gelen olursa idare ederim diyeceğini ummuştum lakin hiç de öyle olmadı. Saati aldı. Cebine koydu.
—Saati geri vermek için yüz liranı alırım, dedi.
—Tamam dedim öyle olsun.

Alelacele oradan çıktım. Ağabeyime gittim. Bir solukta olanları anlattım, niyetimi beyan ettim.. Hiç sözümü kesmeden mimikleri ile kopya vermeden soru da sorman beni dinledi. Söyleyeceklerimin bittiği kanaatine varınca da sordu, kısa bir açıklamadan sonra sorusunu sordu:
— Yanılmıyorsam ve satmadıysan senin bir dairen var. Değil mi?
Sesi donuktu.
—Evet, dedim.
—Birde büron var. O da senin tapulu malın.
—Evet.
—-Araban da var Allah’a bin şükür.. Kullanmayı pek sevmediğinden garajların birinde duruyor.Belki de paslandı.
Arabayı zaman zaman kullanıyordum ama bunu söyle gereği duymadım. Sözlerinin sonunun nasıl olacağını merak ederek:
—Evet, dedim
—Yıllardır çalışmadığına göre köşede möşede beş on kuruşun da var.
Bundan sonra söyleyeceklerini bilmek için kâhin olmak gerekmezdi. Tahmin ettim.
Sesini yükselterek biraz da ürkütücü bir ses tonu ile konuşmasını sürdürdü:

DEVAMI VAR