DUDU


Beşinci sınıf talebesi olan kızım Dudu ile birlikte evden çıktık. Biraz yürüyecek sonrada bakkaldan iki ekmek alıp eve dönecektik.
Yılbaşından bir hafta kadar sonraydı.
Biraz yürükten sonra mahallemizin küçük parkındaki banklardan birine oturduk. Başka insanlar da vardı. Karşı bankta oturan iki genç adam küfürlü küfürlü konuşuyorlardı Rahatsız olduk. Tam biz kalkarken onlar da kalktılar. Onlardan biri birkaç kez gürültülü bir şekilde öksürdükten sonra boğazını temizledi ağzına gelenleri de yere tükürdü. Bununla da yetinmedi sümkürerek burnunu parkın ortasına boşalttı. Eline bulaşanları da ağaçlardan birine sildi. Öteki de içmekte olduğu sigarayı parmaklarının ucuyla nereye düşeceğini düşünmeden fırlatılıp attı.
Bugünkü imtihanı beklediğinden de iyi geçtiği için keyfi yerinde olan kızım evden çıktığımızdan beri sürekli konuşuyordu. Şahit olduğu bu olay onun da keyfini kaçırdı. Suratı asıldı. Kendi kendine de söylendi:
— Eğitilmeye gereksinimi olan ne çok insan var şu dünyada, dedi.