VAHİDE

Yoğun duygular içerisindeydi kadın. Hemen yanında oturmakta olan genç kıza döndü:
—Annem, dedi.
Genç kız kadına baktı. Anladı ki bir şeyler anlatmak istiyordu. Gülümsedi. Gülümsemesi, söyle der gibiydi.
— Benimle aynı saatlerde eve dönerdi. Sonra koltukta, somyada ya da sedirde her ne ise işte otururken bir aralık çoraplarını çıkartır oranın altına atıverirdi. Ya da altına üstüne sokuştururdu.
-…
— Senin yaşlarındaydım. Sinir olurdum bu davranışına.
Genç kız bankın bir köşesinde kadın bir köşesinde oturuyordu. Kadına doğru biraz yanaştı genç kız. . “ Eee sonra” havası vermek istiyordu.
— Bazen de kızardım ona, bağırırdım “ Yaa niye çoraplarını oraya buraya sokuşturuyorsun.” derdim.
— O ne derdi?
— Şimdi buradan nasıl kalkayım a kızım. Çok yorgunum derdi.
— Sen ne derdin?
—Anlamazdım ne demek istediğini. Çarpardım kapıyı çıkardım. Bazen de “ pasaklı” derdim.
Genç kız, kadına iyice yaklaştı. Gözleri bir başka baktı:
—Şimdi aynı şeyleri siz yapıyorsunuz değil mi dedi.
Kadın başını salladı.
— Kızın var.
—Var.
—Sinir oluyor. Pasaklı da mı diyor?
Kadın, genç kıza dokundu, kıkır kıkır güldü. Anlatmış rahatlamıştı. Sordu:
—Senin adın ne kızım?
Genç kız pozitifti. Kadın’ın elini tutup cevap verdi.
—Vahide