KARPUZCU HÜSNÜ’NÜN KARISI



7.BÖLÜM


Bir, iki, üç… Kapı açılmadı. Ceketimin cebinden evin anahtarını çıkarttım, işlevini

yerine getirmesi için gereni yaptım ama, anahtar kapıyı açmadı. Dönmedi bile.. Anahtarımı kontrol ettim anahtar evin anahtarı. Kilidi değiştirmiş düşüncesi aklıma geldi “ ya sabırla” zile daha sıkı ve daha uzun basmaya başladım.

Bir, iki, üç… Tık yok. . Tahammülüm azaldı, konu komşuya rezil oluruz düşüncesi ile kapıya kadar gelir ve yaptığı bu eylemin bir açıklamasını yapar düşüncesi ile kapıyı bir taraftan elimle yumruklamaya bir taraftan da ayağımla vurmaya başladım.

Karşı komşu gürültüye olsa gerek kapıyı açmış, farkında değilim.

- Hüsnü Bey, Hüsnü Bey diyerek dokunmasıyla kendime geldim

Elinde dörde katlanmış bir de kâğıt vardı.

- Nazan Hanım gitti, dedi. Kâğıdı uzattı “ Bunu da size vermemi söyledi.”

- Kapı açılmıyor.

Acıyarak bana baktı, çiçeklere baktı:

- Kilidi değiştirdi, dedi.

- Peki anahtarı?

- Bana vermedi. Yanında götürmüş olmalı.

- Peki nereye gitti?

- Bana bir şey söylemedi. Sadece bu kâğıdı size vermemi söyledi.

İsterseniz içeriye buyurun, bir soluklanıp kendinize gelin demesini bekledim bunca yıllık komşuluk hatırına, demedi. Gözlerimin içine baka baka kapısını kapatıp içeriye girdi.

Elimde çiçekle çaresiz bir şekilde orada öylece kalakaldım, kağıdı okumayı da 30 saniye kadfar sonra akıl edebildim.

“ Senden boşanıyorum, sakın ola ki mahkeme gününe kadar beni rahatsız etme. Avukatım, Mürsel Bey’le ( Avukat arkadaşlarımdan biri) irtibata geçecek ve de sakın ola çilingir çağırıp kapıyı açtırmaya kalkma. “

Derin derin birkaç kere nefes alıp iç geçirdim, of çektim. Bu arada üst komşular yanımdan selam vererek ve de merakla bakarak geçtiler.

Çiçekleri havaya attım, topa vurur gibi birde tekme vurdum, merdivenlerden aşağı gittiler. Kapıcı aşağıdaymış. Şaşkın şakın bana baktı. Kızdım:

- Ne bakıyorsun öyle. Topla at çöpe…

Cevap verdi mi bilmiyorum, hızlı adımlarla merdivenlerden indim, amaçsızca yürümeye başladım.

Epeyce bir süre hiçbir şey düşünmeden yürüdüm. Bu yürüyüş iyi geldi. Duran beynim yeniden çalışmaya başladı.

Etrafıma bakındım. Nerede olduğumu çıkartamadım. Tekrar etrafıma bakındım, biraz ileride bir lokanta vardı. Kaliteli bir şeye benziyordu. Kalabalıktı da sayılırdı . Oraya gittim, köfte, ayran, salata siparişi verdim.

Siparişin gelmesini beklerken, gözlerim hoş kokulu birinin elleri rafından kapatıldı.

- Hüsnü Bey…


DEVAMI PAZARTESİ GÜNÜ